Ифодаи минуй

Каломи ту
муаттар аз райҳони тасаввуф,
ки дар хобҳои сапеди хеш
дидорро
ба тозагй тасвир мекунй.
Соле, ки хоби хешро шустй
дар чашмаи ниё
поёни ғафлат буд.
Болои номи дуст
медўзй
ҳижои муҳаббатро
бо сўзани сукут,
инак, нигоҳи ту
пур аз гулдўзии хаёл.
Дар рўзномаи дилат
ҳар рўз зиндагй
бо диди шоирй
тафсир мешавад.
Ифода мекунй ирфонро
дар баргҳои минуй
ва роҳ мебарй
он жо
дар зери пўсти борон.

Музди ишк

Кй музд медихад бар ман?
Ки тули умр ишк варзидам,
Ки рузгори хеш бо чакома пайвастам.
Сиришки ман ба чои борон буд,
Нигохи хешро шустам.

Ба чодахои орзу давидаам бо сар,
Ба куллахо расидаам танхо.
Ба мочарои зиндагй рафтам,
Лабрези хиссиёту бедорй.

Табиат ар музди бахор борон дод,
Китоб хам музди хондан илм,
Хамсоя музди сурудахо ба лулй як нон дод
Барои хотири шарифи Рузаи соим.

Чашме барои диданаш омода мешавад,
Дидорро надидаву шуда маътал,
Пое, ки рох меравад бар остони дуст,
Хобаш намебарад.

Дар синну сол ба чое расидаам,
Аз интизор ба навое расидаам.
Аммо бигу,
меърочи рангро
кучо ба хиное расидаам?

Ман музд мехохам
Бар чени ранчхо, ки аз дунё кашидаам.
Бар чени хар кадам, ки бо ният ниходаам.

Ман музди ишк аз боло талаб кунам,
Парвардигор хакки манро хам
Аз бонкхои рахмати худ мекунад равон.
З-он пас ба иктидор мерасам,
Ба сухбати бахор мерасам.

ЖУРНАЛИСТ

Журналист барои мардум зиндагй мекунад.
Журналист, чояш ояд, аз худ мегузарад, то аз хакикат дифоъ намояд.
Журналист шояд махсус барои ошкорбаёнй офарида шудааст.
Журналист хамеша тайёр аст дар рохи вокеънигорй курбон шавад, марг барои у манбаи тарс нест.

Журналистй худ як шарафи бузург аст. Хисси масъулият нисбати касби худ намегузорад, бо вучуди душворихо ин кабил одамон аз каламкашй даст кашанд.

У бо калами чанд тинаи худ кор мебарад. Бо хамин васила метавонад дунёро дар тахлука гузорад, зеро ба гуфтану навиштани сухан кодир аст. Роххои истифодабарии онро хуб медонад. Дигарон барои пул чон кананд, у барои хакикат чонбозй менамояд. Хадафаш ин аст, ки каме хам бошад, мардумро бо хакикат шинос намояд.

Шиносномаи журналист: харакати мунтазам, гурури баланди худшиносº ва изтироби р´µº мебошад. Качу килебхои рузгорро убур карда, ба кавли худ устувор мемонад. Мехохад чомеаи имрузро бидуни ришваву дуруг бинад, вале хайхот! Чамъият бо хаминхо сиришта шудааст.

Агар барои як журналисти вокей даххо хайкал гузоранд, кам аст, зеро у курбони хакикат мебошад. Хар кучо дар хар чизе хира мешавад, то поёни як ходиса расидан кофтукоб хохад кард. Гохо дар гирди як факт хайма мезанад, то хакикатро пайдо намояд.

Журналистй як навъ масъулияте хаст, ки замон ба души инсонхои рушанфикр вогузор кардааст. Хар соле садхо журналист зиндон мешавад, садхо журналист чоми шаходат менушад. Тахти онро кобед, хеч яке аз онхо барои манфиати худ кор накарда, балки ба хотири озодандешй ва чилави суханро сар додан маргро истикбол мекунад. Хар каламкаше бояд чилави суханро дар ихти±р дошта бошад, вагарна «забони сурх сари сабз медихад ба бод.»

Хар касе калам мебардорад, бояд хадафаш химояи халку Ватан бошад, дар акси хол хакикатро поймол хохад кард. Калам он чизеро менигорад, ки дар зехни сохибаш падид ояд. Барои хамин харгиз гунохи калам нест, балки гунохи сохибкалам аст, ки нодуруст менигорад. У бояд пеш аз каламро тарошидан аклу мафкураи худро тарошидаву ранда намояд ва бидонад, ки ба чй хотир сахфа сиёх хохад кард.

Пеш аз хама манфиати Ватанро дар назар бояд дошт. Журналист дар зинаи нахуст дар рухияи ватанпарастй калам бардоштанаш хатмист. Дар партави он баъд масоили дигар халли худро меёбанд. Ба ходисахо дуруст бахо додан аз шартхои касби журналистº аст.

Барои журналисти вокеънигор будан пеш аз хама дар мактаби ха±т бояд саба³ гирифт. Хаёт худ мегуяд, чиро навис, чй гуна навис ва барои чй навис!

Баъзан одамон ба матбуот бовар надоранд (агар он заминаи вокей дошта бошад), аммо ба фол бовар доранд, хол он ки барои як фактро аник кардан журналист рузхо, хафтахо, моххо ва хатто лозим шавад, солхо чусутчу мекунад, тахкикот мебарад.

Агар калам бидуни гаразу манфиатчуии шахсе алохида, танхо ба хотири халку Ватани худ ва ободиву озодии он нигошта, роххои ислохоти демократиро хакконй нишон дода тавонад, хеч гох сохиби он бе пушту панох ва дар таъкибу тахдид намемонад. Дар пешрафти хаёти ичтимоии хар давлат «хокимияти чорум» накши муассир дорад. Барои баланд бардоштани «иммунитети мафкуравй» роли журналистон багоят калон мебошад.

Журналистй хунар аст, махорат аст, он ки харфи дилашро руи когаз оварда метавонад, якин, ки аз истеъдоди фитрй бархурдор аст. Аммо ин хануз далели журналист будан нест. Калами худро бояд сайкал дод, то кунд нашавад, то фахмо нависад ва вокеиятро нуктабинона баён созад.

Дониши мукаммал, зиракй, мушохидакорй, харакати мунтазам, часорату гайрат, ташаббускорй метавонад барои ба чомеа зухур кардани ЖУРНАЛИСТ ба маънои томаш мусоидат намояд.
Онхо хеч гох рубинй намекунанд ва айнан, бо хамин хислат дар байни халк имтиёз доранд. Хеч журналисти солимакл даъвои курсй надорад, балки вазифааш ин аст, ки бояд аз минбари матбуот хама чизро ошкоро гуяд.

Журналист барои хар як чумлаи гуфтаву хар сатри навиштаи худ чавобгар аст. Барои хамин огохона, мушикофона ва дидаву санчида калам задан аз унсурхои мухими кори у мебошад.

Хар соле 3 май - Рузи озодии матбуот дар микёси дунё ба таври тантанавй чашн гирифта мешавад. Ягона орзуи мо ин аст, ки минбаъд шумори катли журналистон дар сатхи чахон кам шавад. Зеро хама барои озодии баён бо зиндагй падруд мекунанд.

Зинда бод, сухан!
Зинда бод, калам!
Зинда бод, озодии баён!

Дубайтахо

Азизи ман саломе доду бигзашт,
Ду барг аз эхтироме доду бигзашт.
Ба душам рехт бори гуссаашро,
Ки ишкамро давоме доду бигзашт.

Сухан ширест аз пистони шоир,
Наку накше зи ангуштони шоир.
Асири ишки он гулсатрхоям,
Ки худ парвардаи дастони шоир.

Дили ман ганчдони ганчи ишк аст,
Гили ман хушпазири ранчи ишк аст.
Хамин сират дар ин сахрои сурат
Навопардозу нозуксанчи ишк аст.

Мухаббат ифтихори ошикон аст,
Чу оташ дермиру даргирон аст.
Набошад хар саро машъалфурузон,
Мисоли ганч зеби ганчдон аст.

Суоли ишк

Ту дигар барои калбам гули нанг мефурушй,
Чу дукони ман шикаста, ба чй ранг мефурушй?

Бинишинам андар ин рах ба гами рухи чу себат,
Дили худ ба санг баста, ки битарсам аз фиребат.

Зи чй кас жавоб гирам, ки суоли ишк дорам?
Вараки чакомаамро ба суроги кй биёрам?

Дили соддабовари ман ба кадат намоз дорад,
Ту ижозаташ бифармо, ки ба вакти худ гузорад.

Шаби торики вужудам ба фуруги ту шиносам,
Ки туро шинос будан шуда кору ихтисосам.

Оинаи хеч
Пайи маъно рафтам,
Харфхо яхзадаанд,
Вожахо беруханд,
Чашми ман суи хакикат жорист,
Лек овози гуле пайдо нест,
То паёме бирасонад зи шукуфтан ба нафас,
Тар шавад хилкати ишк.
Осмон меояд
ба суроги ирфон,
Ба замине, ки халоик дар он жо
бизанад хаймаи ишк.
Пайи маъно рафтам
дар суроги дили худ.
То дар оинаи хеч акси хуршед вазад.
Бод хокистари ман
бурд бар Дажлаи ирфон бисупурд,
Ман чу Мансур кунун
озими хечистонам.

Дар ойина

Дорам ниёзи пайкараи мох дидане,
Овои ишк аз дари дилхо шунидане.
Ойина дар баробари симои худ нихам,
Шояд бурун биёварад аз хеш чун мане.
Тобон шихоби ашкро бинам зи дасти хачр,
Оё бувад, ки пушад ин истора домане?
Ман оби нур бастаам дар хорзори шаб,
Аз пайки шодиёнаву аз атри гулшане.
Чун мавж дар сахифаи дил мекашад калам,
Дасти мухаббатофари махтоби рушане.
Рах меравам ба куштани сархайли гуссахо,
Ё Раб, ту хамрахам бикун зури Тахамтане.

Тазод
Зиндагй худ даври тахсил аст,
Мебиёмузанд дарси зистро
Толибони рохчу дар хар нафас.
Толибони навкадам,
Аммо басе рах карда тай
Дар хиёбонхои арзу Коинот.
Тахсилу таътил бо хам дар тазод,
Пас зи тахсили хаёт,
Пас зи дарси дар танури худшиносй сухтан,
Пас зи дарси машъали уммедро афрухтан,
Рузи таътил мерасад,
Таътиле, ки нест тахсил пас аз он,
Таътиле, ки марг меномандашон.

Эй нонавиштахо

Дар ман шино кунед,
Эй нохудо маро,
Эй нонавиштахо,
Ман бо шумо ба океани тасвир меравам,
Ман бо шумо сафар кунам
то бахрхои ранг,
Наздик мекунад маро
анфоси сабзатон
бар бешахои нур,
Балки ба кучахои истеъдод мебарад.

Пажвокхои ман,
Эй нонавиштахо,
Хар як садоятон
набзи садокате
бар калби рузхост,
Хар китъаи вужуди ман
лабрез бо хаёхуи шумост.
Ин дастхо вагарна бекоранд,
В-ин чашмхо хавсалаи дидан
надоранд.

Шумо коикхои манед,
Дар холати шино,
Ва аксхои фарёдед,
Ки инъикосатонро мепоям,
Биёед ба коргохи калам,
Дохил шавед
ба зарфи калимахо.

Хавзи гули ёс

Ман ба хар кучаи
ин шахри азим
ба хавас гардидам.
Чашмхо ойинабанд аз дидор,
Дастхо кофияи дасте гарм.
Дилрабое ба дилам
номи нигохаш бинавишт,
Ва хаёлам
ба хиёбони садокат мебурд,
Ин дилам гармии маъно хис кард.
Хастиям вакт
ба пархои кабутар бисупурд.
Хама жо миллати хуршед
ба лутфе саршор
бизанад харф ба хам,
Дил бихохад ба радифи
алафу долу дарахтон,
ба радифи хама ажзои табиат
хамаро гуш кунам.
Сухани нур ба шоми кари
хар сонияи халк
зарур!
Ман дар оинаи шахр
руи чиркини худамро дидам.
Боядо шуст ба собуни мухаббат
худро
ва ба шампуни тамаддун
хастии зиндагиро,
то бируяд гияхи нур ба симои башар.
Ман давоми сухани ахли ниёям
шояд,
ки забони торих
бинамояд такрор.
Дар дилам мавж занад
хисси ба хуршед расидан доим.
Хар сахар завки шукуфтан
зи дарунам
бинамояд харакат.
Гуиё жониби ман
Ёрманде зи Худо меояд.
Бинишинам сари хони ирфон,
лугати зиндагиву
хандасаи рози нажот омузам.
Ман ба хар одами ин шахр
салом овардам,
Ки дили жумла шавад
покиза аз барги «алайк».
Дустй, хамдилй
аз пиллаи ночорй ба берун ояд.
Чун таби барг нигах медоранд
оташи хавсала дар кураи сурх.
Чй хуб, ар калби кафомонда
ба як кукеро
ба хиёбони кушоиш бибарем,
то ки тумори саодат гирад.
Ман надонам, чй касам,
Бал чй кас будани ман нест мухим,
Он мухим аст, ки дар
ханжараи ойина равган бишавам,
Шеър гунжад ба гулуи тасвир.
Шахр жои хамагон,
Лек дар лаб хамаро
барги табассум набувад,
Иддае чиркинанд.
Иддае дигар: ру гарчй сиёх,
Аз дарун лек мусаффо
чун Билоли ориф.
Ман аз он меболам,
ки дар ин шахри ниёгон
зи фазову нами эхсос
нафас мегирам.
ва ба хар шарёнам
журъату хавсалаи масъудист.
Роххо печопеч,
Дар гулуи хар руз
устухони хайрат
вомондаст.
Лек мепиндорам,
ки пас аз тай шудани
фосила дар жодаи сабз,
кукхо
дар дили ман во бишаванд.
Пеш о, дуст,
тамошои тароват биравем,
Ки ба хавзи гули ёс афтодам.

Газал

Дар оби дидаи мо гам хал намешад аз чй?
Хокистари мухаббат машъал намешад аз чй?
Дар жилди сабзи хотир тасвири гул шавад акс,
Чашме, ки хас намояд, ахвал намешад аз чй?
Андар киёси шабхо рузи фирок беш аст,
Як субхи мо зи шоме афзал намешад аз чй?
Дар рохи хушнигорй обилапо хаёлаш,
Хамдостони Бедил Туграл намешад аз чй?
Хар лахзаи накуе бо зудй гардад охир,
Поёни шодмонй аввал намешад аз чй?
Сар то ба пои Хусрав оташ гирифт аз ишк,
Чуби вужудаш, овах, манкал намешад аз чй?

Имшаб

Имшаб саманди ишкро инъоми ман кунед,
Пайрохахои печ-печ ин шом тай кунам.
Бар каф биёварам гуле аз боги орзу,
Наврузи хеш дар махи сармои дай кунам.

Имшаб хаёли хомро дар оташ афканед,
К-он пухтаву расидаву кони гухар шавад.
Нанг ояд аз кашокаши нафси ду оламе,
Бояд, ки шуълаи шужоат бештар шавад.

Имшаб, ки хоби зиндагй моро харом шуд,
Бедораму нигах рахи икбол мекунам.
Дархои касри ишкро бикшода бо хавас,
Рашку анои дахрро помол мекунам.

Дар иштиёк чун гадо дасти ниёзро
Бахри талоши косаи гамхо кушодаам.
Ё Раб, маро ба манзили уммед кай барй?
Шабдиз гашта лангу ман пои пиёдаам.

Нашри рузномаи "Ховар"

Чанд муддат пеш дар вилояти Сурхондарё рузномаи наве таъсис гардид, ки "Ховар" ном дорад. Ин рузнома давоми мантикии рузномаи "Бохтар" мебошад, ки аз ин расо ду сол пеш фаъолият дошт. Рузномаи мазкур рузномаи фархангию адабй буда, аллакай се шумораи он дастраси хонандагон карор гирифт, ки шумораи охир рузи Иди Навруз чашн гардида, дар сахифа якум чун байтхои муборакбодй ин сатрхо чой доранд:
Аё мардум, ба Наврузат муборакбод мегуем,
Туро хона ба файзи он шавад обод мегуем.
Бароят як сабад табрик оварда бахорона,
Барори кори дехкониву хам эчод мегуем.
Рузнома дар мохе ду маротиба нашр мешавад, харчанд идораи он дар шахри Тирмиз бошад хам, вале имкони дар худуди Чумхурии Узбекистон пахн шуданро дорад ва дар шуморахои он матолиби чолиб аз хар вилояту навохии Узбекистон ба нашр мерасанд. Дар як сухбат сармухаррири он Олим Панчизода чунин иброз дошт: "Максад аз бунёди рузномаи "Ховар он аст, ки мо бояд дар рушди матбуоти точик дар Узбекистон сахмгузор бошем ва барои тахкими Истиклолият дар мамлакат, ки аз неъматхои бебахо барои мардуми диёр аст, хизмат намоем." Рузномаи "Ховар" бо теъдоди 3500 нусха ба нашр мерасад ва дар оянда умед аст, ки ниёзи маънавии муштариёни худро таъмин менамояд.
Нашри чунин рузномаи навбунёдро дер боз алокамандони он интизор буданд ва нихоят, аз дарё марворид ба каф омад.

Тарикат

Себу суфй як тарикат дошта,
Себ гохи сукр меояд ба хок,
Суфй хам чун пухт, руйи осмон афтад.

Газали Наврузи

Дори ба худ, ай рузи нав, муъчизахои Исави,
Алхак, ки ту рузе хуши, рузе дилафзову нави.
Аз буйи шавкафзои ту в-аз чилваи зебои ту
Дар руи дафтар омада "Аржанг"-хои Монави.
Дидам табиат мешавад зеботар аз ашки бахор,
Донистам аз гил сар зада таррешахое бо нави.
Дар мубтадои Фарвадин, гардида мехмони замин,
Кай хохамат берун шави, нагзорамат тозон рави.
Ай рузи пур аз иди ман, ай мавсими тавлиди ман,
Дар мулки таквим ин сафар ту хамчунон Кайхусрави.

Чоргонахо

Имруз тамоми роз дар интернет,
Посух ба дусад ниёз дар интернет.
Огохи чахон шудему огохи замон,
Гап чун кабати пиёз дар интернет.

Дарё, ба садои ту наояд хобам,
Ту ойинаву ман аз таби ишк обам.
Ин ашки маро ба мавчхоят омез,
То маънии иттиходро дарёбам.

Дар хар вараки чарида дидам хати шеър,
Гуё хама гашта гарк андар шати шеър.
Лекин зи алифи шеър хам огах не,
Омода шуда ба лоф дар навбати шеър.

Найранги замонаро намедонистем,
То ранги замонаро намедонистем.
Аз фосилаи дури хурофот хама
Фарханги замонаро намедонистем.

Дарвеши ишк

Ман яке дарвеши ишкам,
Не гадое, ки нишаста дар рахи бозорхост,
Не гадои мансабу амволу чох,
Балки ман тимсоли Иброхим Адхам,
Ё Чалолиддини Румиву Саной, Накшбанд
Дилгудозй, дилфурузй мекунам,
Бар дари ахли тарикат бар гадой меравам.
То дихандам ахгаре аз оташи дилхои худ,
То бигирам порае аз нури Вочиб ал-вучуд,
К-андар ин зулматсаро
пайрохахои хешро
Бо шуову гармии руи Худо
рушан кунам,
Пайкари худро
ба чохи иштиёки Дуст
чун Бежан кунам.
Ман яке дарвеши ишкам,
Манн яке дарвеши ишки лоязолй
Гар ба даст афтад чунин колои хуш
Аз кафи муршиди рох
Бо зари ихлос дузам,
бо хазорон накшкорй,
Хамчу Монй, хамчу Бехзоди мусаввир
бар бисоти хештан.
Гар зи дарё ногаµонй
бар каф ояд ин гухар,
Андаруни сандуки дил чой созам,
То саропои дилам аз нури он эхё шавад,
В-аз сафобахшияш
ин мурги дилам гуё шавад.