ҒАЗАЛИ МОДАР

Ба шоми рўзгори мо фурўғи дигарй, модар,
Таконбахши заминиву муҳаббатофарй, модар.

Баҳор аз файзи дидорат шукўҳи сабз мегирад,
Ба сони барги гул як умр зебову тарй, модар.

Ба чону дил намоям саъй, то лаҳни ту омўзам,
Ба гўшам "аллаҳо" гуфтй ба алфози дарй, модар.

Агарки дар замин мардум мақоматро намедонад,
Ба бурчи осмон аз ахтарон болотарй, модар.

Хаёли чумла фарзандон рабуда хоб аз чашмат,
Худо ҳофиз! Дили худро кучо ҳам мебарй, модар?

Давоми Сораву Ҳочар, давоми Марями покй,
Агар занро мақоме буд, ту пайғамбарй, модар.

Набахшам тори мўятро ба ганчу сарвати дунё,
Шабу рўзон дуогўй, зи чонам бартарй, модар.

Туй, ки ҳарфи Хусравро зи меҳрат ранг мебахшй,
Бароят як ғазал гуфтам, ки зеби дафтарй, модар.

ДУ БАРГ ЛАҲЗА

Дилам ту ром кардай ба рўи нуронй,
Ҳар он чи аз дилам гузашт, нек медонй.

Дар ин қиёми дай фақат муҳаббати ёр аст,
Ки ҳадя мекунад маро фурўғи тўлонй.

Супурдаам ҳаётро ба дасти як дилбар,
Ки медиҳад барои ман анори иймонй.

Чй суд аз ишқ, агар ба рўи коғазе монад?
Биёвар ин сафар ба ман муҳаббати жонй.

Бимон, ки бўса гирад аз лабони ту шеърам,
Агар ки дафъае ту аз эмайл мехонй.

Биё, ду барг лаҳзаро ба ишқ бояд шуст,
В-агарна жумла пушти вақт мешавад фонй.

ФАҚАТ ВОЖАИ ИШҚ

То сурати зебои туро менигарам,
Зулфони кажат кўчаи риндон бибарад.
Ду дида, ки лонаи нигоҳат бошад,
Баргашта маро ба боғи ирфон бибарад.

Ку ташнагии маро ба жуз лаъли ту об?
Як лаҳза биё, ки ёдат оғўш кунам.
Ку хастагии маро ба ғайри ту даво?
Бо ту ҳама дарду ғам фаромўш кунам.

Ман маст ба бўса мешавам, бо май на,
Худ кўзаи май маро лабонат бошад.
Ман ҳаст ба ишқ мешавам, бо зар на,
Жоне, ки фидо кунам, амонат бошад.

Эй кош, қалам шавам ба ангуштонат,
То сабт кунй ба дил фақат вожаи ишқ.
Ҳар субҳ, ки аз нур вузў месозй,
Боз аст ба дидори ту дарвозаи ишқ.