ЗАВОЛ

Зебой мисли хобест,ки
дар чашме фуруд меояд,
пас аз чашидани қаҳваи пирй
зоил хоҳад шуд.

Бо "Ҳарири барф"

Шоир будан кори саҳл нест. Аз инсон масъулият, матон;ат ва нуктасанжиро талаб мекунад. Файз Маҳмуд аз зумраи шоиронест, ки ин се шартро хуб ба жо оварда, ба қадри ҳар вожа мерасад ва ба шеър эҳтироме баланд қоил аст. Огоҳй аз адабиёти араб, рус ва форсии тожикй ба шеърҳои ў баржастагие дигарро зам кардаанд. Дар баробари шеърҳои форсии тожикй ашъори арабиву русии ў низ кам нестанд. Шеърҳояш дорои таркиб ва мўҳтавои зебо мебошад. Бинобар фаро расидани фасли дай ва боридани нуқраи сапед, ки табиатро боз ҳам зебову хушнамуд мегардонад, хостем, як шеърро аз ин шоир, ки "Ҳарири барф" ном дораду хеле самимй суруда шудааст, ин жо нақл намоем:

Ҳарири барф

Барф меборад ба рўи барфии ту,
Барф меборад ба мўи барфии ман.
Барф андар барф мерезад,
Барф андар барф мерезад.

Осиёи чарх имшаб тунд гардон аст,
Дашт ором аст.
Гўё хобжои нарми қувон аст.
Бар рухат парвезани дай барф мерезад,
Бар сарам парвезани дай барф мерезад.
Барф андар барф мерезад,
Барф андар барф мерезад.

Шаб либосашро дигар кардаст,
Чодари зулмотро аз тан бадар кардаст.
Куртаи испеди идиро ба бар кардаст.
Барфи андомат ҳарири барф пўшидаст,
Барфи дандонат ба рўи барф хандидаст.
Барф гўй барф пўшидаст,
Барф рўи барф хандидаст.

Бин, чй сон паҳно сафед аст,
Бин, чй сон дунё сафед аст.
Паҳнаҳои қалбҳои мо сафед аст.
Ростй, ид аст имшаб,
Иди испедии дай бар зулмати шаб.
Иди паҳно,
Иди дунёст,
Дар хаёлам имшаб иди ҳардуи мост.

Дар бари симини саҳро
Мегушой ту бари симини худро.
Бо бару дўши намозй
Мекунй бо барф бозй.
Барф бозй мекунад бо Барф,
Барфбозй мекунад бо барф.

Шўхтар бозй кун, эй гулдухтари барф,
Дар бару дўши ману дўшу бари барф.
Бар сари барфи ман овез аз сари барф,
То биороем зери чодари барф.

Ибтикори бехудй

Дар Нили ишқ мо зи нав татҳир мешавем,
Бо ибтикори бехудй таъмир мешавем.

Дунё агар ба дастамон бахшад иложро,
Бар зидди ноадолатиҳо тир мешавем.

Ойина чанд дар азоби фош гуфтан аст?
Миръоти паршикастаро тадбир мешавем.

Иблис агар ба пои кас роҳи хато кашад,
Дар пойи хатти фожеъа занжир мешавем.

Дигар ба жуз суроғи дил чизе нахостем,
Бар қалбҳои отифа тасхир мешавем.

Гумроҳ будаем агар дар жодаи Худо,
Аз нав ба жангали муҳаббат шер мешавем.

Ҳажм

Акси ман
дар ойина намеғунжад,
Мақсадамро бузург мебинам.

Гўри овоз

Биё, дар дастҳои ман дуо кор,
Нигоҳамро ба кўи шавқ бигзор.
Ба дарё гўр кун овози манро,
Ки бошад баҳри хомўшй беҳин дор.

ОИНА ОБИ КИСТ?

Ин ҳарфхои яхзада таъбири хоби кист?
Бенуру беҳарорати ишқ офтоби кист?

То ки суолномаи дилро кунад илож,
Мифтоҳи рўзгори ман ҳарфи жавоби кист?

Як илм баҳри кашфи ҳастй мекунад амал,
Аммо нахонда ҳеч кас, гў, дар китоби кист?

Ҳар дафъа як нафар ба авжи ишқ мерасад,
Ҳоло дар ишқи дўст фасли инқилоби кист?

Шаҳбозҳои фикри ман аз жоми осмон
Парвозро чашидаанд, оина оби кист?

ХОБ ДИД

Чашмҳоям дилбареро хоб дид,
Сояи нилуфареро хоб дид.
Баски мижгон баста будам бо умед,
Жилваи пайғамбареро хоб дид.
Қалби ман, к-аз шаш жиҳат дар қуфл буд,
Рўбарўи худ дареро хоб дид.
Ин сафар аз ишқ зебо мешавад,
Хок борони тареро хоб дид.
Мебарояд рўи боми вожа шеър,
Нардбони дигареро хоб дид.
Килки мо чашм аз дарун во мекунад,
Осмони дафтареро хоб дид…

Иди ишку ошикон

Чанд вакт аз ин мукаддам
Духтареро дида будам,
Фикрхояшро якояк
бо забони ишк мекард у баён,
Духтаре дар рущанй махтоб буд,
Ташнагиямро ба чои об буд.
Ман, ки аслан дидани дидор рафтам
назди у то дарсхона.
Лек рози дил нухуфтам,
Андар он соат маро шояд
аз он набзи кадам хис карда буд,
яъне дар дил муддао чист?
Бахри ман лабханд оварду дуруд.
"Омадй"-гуфто,-"муборак бод иди ошикон,
Орзу дорам туро ишки гуле чун ман дигар надхад амон".
Аз хамон дам ин тараф, шояд аз он хам пештар,
ман бандаи султони ишк,
Гар наорам ёд уро, мегазад дандони ишк.
Хуб медонам, барои диданаш
хобро табдил медодам ба субх,
Рузро кураш намудам ман ба нохуни хаёл,
То ки пеш ояд висол.
Дилбаре танноз буд у
Мекунам акнун ба дидораш ручу,
Лек деворест байни ман ва у
Канданаш набвад худ осон.
Нашнавад аммо дилам аз ман фасона,
Чун фиреби дил мухол аст.
Бо лабаш чун таъми тунди байтхоро мечашид,
Суи худ лабхош чун оханрабое мекашид.
Ёд орам, з-он дакоик,
Дар дилам исторае тобон шавад,
Ашкхояш дар нигохам сураи борон шавад.

Эй фаришта,
ёд аз он шеъри дар борон навишта,
ох, аз он тори зулфони бурида,
Шояд андар байнашон тори мухаббат низ буд,
Шояд андар байнашон тори висолат низ буд,
Ки ба дасти хеш микрозе задам.
Васфи ту бо килк орам руи дафтар,
Лек худ н-ой ба наздам бори дигар,
Лек донам шеърхоям дар барат доим,
Дустдори пайкарат доим,
Гох мегириву механдй,
Гох мехониву мегирйи,
Ин мабодо,
ин мабодо, ки бипушам
бе чамолат чашми худ.
Иди ишк аст, аз мани ошик дуруд!

Пеша

Дар дилам хавсалаи парвоз аст,
Рубаруям дари дафтар боз аст.
Шоирй пешаи ман шуд охир,
Шеър, яъне сухани мумтоз аст.
Бибарам бори таманно бар душ,
Бихарам харфи алиф огоз аст.
Кучахо хуб маро медонанд,
Кучахо вокифи чандин роз аст.
Баргхо гашта муриди борон,
Дар лабаш сураи беовоз аст.
Эй кабутар, ту маро мешунавй?
Каламамро пари ту устоз аст.